Aan alle gescheiden ouders met een eindexamenkandidaat

Vandaag is onze dag.

Voor dit moment hebben we jarenlang huiswerk gemaakt, woordjes in ons hoofd gestampt, gezwoegd in een veel te hete gymzaal, uren zenuwachtig bij de telefoon gezeten en eindelijk het verlossende woord gehoord. Geslaagd!

Deze dag kan niemand ons meer afpakken. De dag van onze diploma-uitreiking. Of toch wel?

Wat nou als we bang zijn dat jullie heel ver uit elkaar gaan zitten, zodat we niet weten naar wie we als eerste toe moeten lopen als alles achter de rug is? Onzeker zijn over wie ons naar de uitreiking brengt, bij wie onze broers en zussen gaan zitten, of jullie wel samen op de foto willen, wie het grootste cadeau geeft, welke oma er mee komt, aan wie we als eerste ons diploma en cijferlijst moeten laten zien en met wie van jullie we aan het eind van de avond naar huis gaan? Wat als we bang zijn dat jullie ruzie gaan maken op het schoolplein? En we als een berg opzien tegen jullie onderlinge spanning bij het feliciteren?

Dan draait deze dag niet om ons.

Zouden jullie ons vandaag een groot cadeau willen geven?

Een cadeau dat niks kost, maar ons alles waard is: een warme herinnering aan onze diploma-uitreiking.

• Door zo dicht mogelijk bij elkaar te gaan zitten. Achter elkaar is ook goed.
• Door voor 1 dag de strijdbijl te begraven, jullie onderlinge problemen opzij te zetten en er voor ons te zijn.
• Door elkaar van tevoren even te bellen en af te spreken hoe de dag zal verlopen.
• Door elkaar gewoon een hand te geven en “gefeliciteerd met onze zoon/dochter” te zeggen.
• Door samen trots te zijn. Op ons.
• Door deze ene dag om ons te laten draaien.

Gun ons alsjeblieft dit Grote Moment. Een moment waar we echt van mogen genieten en ons voor heel even geen zorgen om jullie hoeven te maken. Een moment vol hoop voor de toekomst, met ons huwelijk en de geboorte van ons eigen kind. Dagen waarop we niks liever willen dan twee juichende ouders aan de zijlijn, die er voor ons zijn.

Mag dit alsjeblieft de eerste zijn?

-x-